Wodnik

Mitologia słowiańska Inne nazwy: wodjanoj, vodyanoi, wodylnik, topielec, diabeł wodny, vodník, łobasta Rodzaj: demon wodny

Słowiański demon wodny zamieszkujący stawy, rzeki, jeziora, a nawet rowy oraz studnie. Ze szczególnym upodobaniem przesiadywał tuż obok młynów. Pełnił funkcję opiekuna akwenu wodnego.

Wierzono iż wodnik zdolny był przybierać różne postacie, w tym ludzką, w formie niewielkiego wzrostem człowieka, często starca. Charakterystyczną cechą umożliwiającą ropoznanie była błona pławna pomiędzy palcami, a także sznury wodorostów wplecione we włosy.

Naturalna forma wodnika z wyglądu przypominała olbrzymią żabę, z ogromnymi, wyłupiastymi oczyskami.

Biada temu, kto odważył się spróbować kąpieli - zwłaszcza nocnej - w akwenie nad którym pieczę sprawował wodnik. Nieszczęśnik ściągany był przez długaśne ręce na samo dno stawu, gdzie kończył swój żywot. W ten sposób wodnik chronił swój akwen przed intruzami.

Najskuteczniejszym sposobem udobruchania wodnika była... a jakże - ofiara. Najpopularniejszą metodą, praktykowaną zwłaszcza na Warmii i Mazurach, było poświęcenie kury. Sporo wzmianek o wodniku pochodzi również z terenów Litwy.

Wodnik bardzo często mylony jest z innym stworem z mitologii słowiańskiej - utopcem.

W 1976 roku na ekranach czechosłowackich telewizorów zagościła kreskówka o Rákosníčku (z języka czeskiego: trzcina), u nas znana jako Wodnik Szuwarek. Ten wodnik jednakoż - w przeciwieństwie do swych pobratymców - był stworzeniem dobrym i poczciwym, cechującym poczuciem humoru i pomysłowością.

Wodnik Szuwarek